ÖZÜM'ÜN DOĞAL DOĞUM HİKAYESİ❤

 

Tarih: 18 Mayıs 2015 

Saat: 04:48

İlk tepki: Önceden planlamadan ve tamamen o anki heyecanla alınan ve hatta sonrasında unutulan bir ekran fotoğrafı (sonradan telefonumu kurcalarken görüp, yüzüme kocaman bir tebessüm konduran ve "ne iyi yapmışım" dediğim, aynı zamanda ne zamandır yazmayı düşünüp bir türlü fırsat bulamadığım ve hatta nasıl başlayacağımı bilemediğim doğum hikayemi yazmama sebep olan). 

Demek böyle başlayacakmışım... 

Evet, bu resmi gebeliğim boyunca telefonumun ekran koruyucusu ve duvar kağıdı olarak kullandım. Bir sosyal paylaşım platformunda görüp beğendiğim bir resimdi ve benim için herşeyin özetiydi. Resimde çömelerek doğumuna yol veren bir anne adayı ve üzerinde de “yapabilirim ve yapacağım” yazısı vardı.

“YAPABİLİRİM VE YAPACAĞIM”!

???????

Gerçekten yapabilir miydim acaba? Ben de bu resimdeki kadın gibi “aktif bir doğum” gerçekleştirebilir miydim? Yani doğumuma kendim yön verebilir miydim? O an rahat ettiğim/ihtiyaç duyduğum pozisyon/durum ne ise onu talep edebilir miydim doğum esnasında? Bunu o kadar çok istiyordum ki çünkü. Yani, “tamamen müdahalesiz doğal bir doğum” yapabilmeyi! Bu resim o yüzden çok iyi gelmişti bana. Aynı zamanda artık tanık olmamızın belki de mümkün olmadığı ama hala annelerimizden, ninelerimizden dinlediğimiz o “tarlada çalışırken doğuran kadın” mitini de hatırlatıyordu. Hem onu düşünüp, hem bu resme bakıp daha da iştaha geliyordum ben de.

Çünkü;

“Doğum” kadına verilmiş en büyük hediyeydi benim için. Kadınlığın şanıydı. Onun “ÖZÜ” idi, “doğal”ı idi. O, bu yüzden kadındı. Tabi ki “yapabilirdi ve yapacaktı”! Doğadaki diğer memeli canlılar gibi o da doğurabilme potansiyelini içinde barındırıyordu. İnsanoğlu var olduğundan bu yana çoğalıyordu/doğuruyordu.

Peki bana “ACABA?” dedirten neydi o zaman?

…

deyip bırakmıştım yazımı.

İşte bu noktadan itibaren de hikayeyi tamamlamak adına günlerdir uğraşıyorum. Ama anlatacak o kadar çok şey var ki, yazdıkça “hikaye”den “roman”a doğru kaydığımı farkediyor ve silip silip baştan yazıyorum 

😊

Yapabildiğimin en iyisi ve en sadeleşmiş haliyle hikaye şöyle devam ediyor:

...

Evet, bana ACABA dedirten sebeplerin birinci ve en önemlisi gebeliğim boyunca yaşadığım, 5. aydan itibaren de beni yataklara düşüren çok nadir görülen bir rahatsızlıktı. İsmi SPD (Symphysis Pubis Dysfunction). Özetle: Pelvik (leğen) kemikteki beklenenden fazla açılma ve asimetri oluşturma durumu. “Sadece sırt üstü yatmak” dışında, gündelik her türlü ihtiyacı gidermenin acılar ve gözyaşları içerisinde gerçekleştiği bir durum hem de. Ve akabinde, önce pelvik korse, sonra koltuk değneği ile devam etmek zorunda kaldığım, daha sonrasının ise tekerlekli sandalyeye kadar gidebileceğini öğrendiğim kabus dolu bir gebelik dönemi.

Zihnimde dolanan ise tek bir düşünce: Bu şaka olmalı! Hem de çok kötü bir şaka!

Doğumumla ilgili çok güzel hayallerim vardı çünkü. Bunun için de büyük bir potansiyel barındırıyordum içimde. Doğumun doğası hakkında pek çok şey okumuş, araştırmış ve kendimi hazırlamıştım. Hem de henüz gebe bile değilken. Kötü hikayelere kulaklarımı tıkamış, hep pozitif, güzel hikayeler dinlemiştim. Nasıl bir doğum yapmak istediğimi seneler öncesinden biliyordum bu yüzden.

Ama şimdi yattığım yerden kalkarken bile belden aşağımı kontrol edemez ve bacaklarımı yataktan aşağı indirebilmek için eşimden yardım ister durumdaydım. Ağrılarımın sebep olduğu gözyaşlarıma, bir de hayal kırıklıklarımın sebep oldukları eklenmişti. Psikolojim allak bullaktı.

Bu rahatsızlığı yaşamadan önce bile, hayalimdeki doğumu gerçekleştirmek için gerçekten çaba harcamam gerektiğini ve bunun da zorlu bir süreç olacağını düşünüyordum, dahası sanırım da öyleydi. Sezaryen oranlarının alıp başını gittiği ülkemizde, doğumların çoğu; nedense, bir şekilde, son anda sezaryen olmak zorunda! kalıyordu ve artık doğal olan bu olmuştu. Halbuki, aslında sezaryen bir ameliyattı, tercihe bırakılmış bir doğum şekli değil. Gerçekten gerekli olduğu durumlarda ise hayat kurtarandı ve böyle durumlar için de “iyi ki var”dı. Ama daha fazlası değildi ve de olmamalıydı. İşte 2. ACABAm da bu yüzdendi. Sistem bunu dayatır olmuştu neredeyse. Hastaneler bile öyle afili kampanyalar yapıyorlardı ki sezaryen doğum alternatifi için. Doğum fotoğrafçısı, kuaför ve buna benzer bilimum cazip öneriler sunuluyordu önüne anne adayının. İlk sordukları soru da “Hangi tarihi planlıyorsunuz doğum için?” oluyordu. Tebessüm ederek “Planlamıyorum, bebeğim ne zaman isterse o zaman olacak” dediğinizde de tuhaf tuhaf bakıyorlardı yüzünüze.

Öncesinde kafamı kurcalayan düşünceler işte bunlarken, sonrasında sezaryenin gerçekten gereklilik olarak değerlendirilebileceği bir durumla sınanıyor olmak hayatın ironisiydi benim için. Ama hayata dair bir gerçek de vardı ki bildiğim: İnsan gerçekten isterse herşeyi yapabilirdi. Bunun için inanması yeterliydi.

Hadi mucizenin gerçekleştiği o güne hızlı bir geçiş yapalım o zaman.

Elimizde neler var?

Çok zorlu bir gebelik geçiren, hayalleri yıkılmanın arifesinde ama inandıkları uğruna çabalayan, araştıran, öğrenen, bu uğurda savaşarak zafere ulaşabileceğini de çok iyi bilen azimli bir anne ve onun “en doğalından bir doğum” yapabilme hayali!

Tarih:18.05.2015

Gebeliğimin son aylarında olduğu gibi yine uykusuz gecelerden biri. Salonda volta atıyorum. Neyse ki son 2 haftadır yüzüm gülüyor. İnandığım şey gerçek oldu. Artık koltuk değneksiz de çok zorlanmadan hareket edebiliyorum. Acı çekmeden yürüyebiliyor olmanın bile başlı başına şükür sebebi olduğunu idrak ettiğim günlerin ertesindeyim. Şükürdarım. Salonda volta atmak bir süre sonra yorunca oturup dinlenmek ve bizim minişle konuşmak istiyorum. Artık 40+0 dayız çünkü. Telefonuma indirdiğim bir uygulamaya göre tam da beklenen doğum tarihimizdeyiz. Bundan sonra geçecek her gün sanırım beni biraz daha heyecanlandıracak çünkü ben her ne kadar 42. haftaya kadar bekleyebilirim diye düşünüyorsam da zaman ilerledikçe farklı sesler duyabileceğimi biliyor ve bunun benim motivasyonumu bozmasını hiç ama hiç istemiyorum. Ellerim göbeğimde, hissederek sesleniyorum ona. “Artık herşey tamam minik kızım. Sen de sağlıklısın, aramıza gelmek için hazırsın. Biz de seni 4 gözle bekliyoruz. Ne olur çok bekletme de gel”. İçim geçiyor oturduğum yerde sonra. Bir süre sonra ise gözlerim açılıyor. Yine çok sıkışmışım. Zaten son aylarda adeta tuvalette geçiyor ömrüm. “Hadi kalk tuvalete gir ve sonra biraz uyumaya çalış Özlem” diyorum. Veee, o da ne? Tuvalete gittiğimde gördüğüm şeyle kalbimin atışlarını kulaklarımda hissediyorum resmen. Evet bu gördüğüm şey “nişan”!. “Kızım sesimi duydu ve gelmeye karar verdi. Şükürler olsun” diyorum. Nişanı görmemle eş zamanlı hafif adet sancılarına benzer sızlamalar hissediyorum kasıklarımda. Yüzümde güller açıyor. Bu anı kaydetmeliyim diye düşünüyorum ve telefonumu elime alıp ekran resmi çekiyorum. Saat: 04:48

Sessiz sedasız salona geri dönüyorum sonra. Bundan sonra kızımla çok güzel bir işe imza atacağız çünkü o yüzden odaklanmak istiyorum. Eşimi uyandırmak aklımın ucundan geçmiyor bile. Açıkçası ne kadar yalnız kalabilirsem o kadar kolay olacağını düşünüyorum herşeyin. Doğumum başladı biliyorum ama doğumun hemen gerçekleşen bir şey olmadığını da biliyorum. O yüzden ilk saatlerinde hiçbir şekilde bölünmek istemiyorum. Doktorumla konuşmuştum zaten. Doğumun çok büyük bir kısmını evde geçirmek istediğimi ve artık sonlara doğru hastaneye geleceğimi (müdahalesiz bir doğuma en yakın bu şekilde olabileceğimi) o da biliyordu ve onaylamıştı. Evde geçireceğim bu süreçte de yalnız olmayacaktım. Yanımda hem ebem hem de doulam Katie olacaktı. O yüzden doktorumun da içi rahattı. Süreçte kontak halinde olacaktık zaten.

Dalgalar geliyor, bense onları büyük bir sükûnet ile karşılıyordum. Gebeliğim öncesi her sabah güne yoga ile başlayan ben, gebeliğim süresince maalesef ki yoga yapamamış olsam da, yattığım süre boyunca yoganın bana yadigarı nefes tekniklerini uyguluyor ve gerçekten hem zihnen, hem bedenen çok rahatlıyor ve gevşiyordum. Bu süreçte okuduğum “hypnobirthing” kitapları da nefesin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha vurguluyor ve ben de elinden yatmaktan başka bir şey gelmeyen bir gebe olarak doğum esnasında bunu lehime kullanmak istiyordum. Cep telefonuma indirdiğim ve gerçekten çok işime yarayan bir aplikasyonla dalgaların başlangıç ve bitişlerini kaydediyor ve ne aralıkta tekrarladıklarını görüyordum. Sanırım 2 saat geçmişti bile. Bu süreçte kızımla tek başıma devam ettiğim yolculuğumuza birilerini daha ortak etmem gerektiğini hissediyordum artık. Kaydettiğim dalga aralıkları ile ilgili ekran görüntülerini Katie’ye yolladım. Saat 06:30 falandı sanırım. “Evet, doğum başlamış biraz daha bu şekilde devam edebilirsin bence” dedi. “Anlaştık” deyip kapattım. Eşim uyanmasın diye bu görüşmeyi balkonda yapmıştım aslında ama sanırım ona da malum olmuştu ve odadan bana seslenerek kiminle konuştuğumu sordu. “Bizim kız gelmeye karar verdi sanırım. Büyük gün bugün!” dedim.

O andan itibaren heyecanıma ortak bir kalp daha vardı ve dalgaları kaydetme işi artık ondaydı. Ben sinyali veriyordum o ise kaydediyordu. Dalga aralıkları kısalmaya süreleri uzamaya başlamıştı. Evet herşey okuduğum ve öğrendiğim gibi ilerliyordu ve ben de bu yüzden gayet kontrollü idim. Ablamı da arayıp haber vermiştim. Onun desteğinin doğumuma çok büyük katkısı olacağını bildiğimden yanımda istediğim yegane kişi oydu, eşim ve ebem hariç tabi. O da koştu geldi hemen. Katie de yola çıkmış geliyordu. Dalga aralıklarının gitgide kısaldığını gören ablam ve eşim: “Katie ile neden hastanede buluşmuyoruz?” diye beni sıkıştırıyorlardı. Bense gayet iyi olduğumu ve hastaneye gitmek istemediğimi söylüyordum dalgalardan sonra gelen dinlenme aralarında. Tüm bu süreç içerisinde fiziksel olarak hissettiğim tek şey de belimdeki baskı şeklindeki ağrıydı. Sıcak bir duşun iyi geleceğini düşünüp hemen duşa girdim. Suyu, belimde hissettiğim ağrıya doğru akıtıyordum ve bu gerçekten rahatlatıcıydı. Duştan sonra ise ağrı kesici niyetine eşim ve ablamın belime uyguladıkları masajı kullanacaktım

😊

.

Gebeliğimin yaklaşık 3.ayında “Keşkesiz Doğum Kursu”nun Antalya'daki ayağına katılmıştık eşimle birlikte. Sanırım bu da süreç içerisinde “iyi ki yaptık” dediklerimden biri oldu çünkü gerçekte bir hayli panik olan eşim bile şu anda soğukkanlılığını koruyor ve orada öğrendiği masajlar vs. ile bana gerçekten büyük destek oluyordu. Bu arada doktorumu da bilgilendirdim durumla alakalı tabi. Ebemin gelir gelmez açıklığımı kontrol etmesini istedi. Katie geldiğinde yolun yarısını aşmıştım bile açıklığım 5cmdi. Ne güzel! Hiçbir şey katlanılamaz boyutta değildi ve dahası tahminimden çok daha iyi gidiyordu herşey. Evdeki süreç aynen devam ediyordu. Tek değişen kişi sayısıydı. Artık ben, bebeğim ve artı 3 kişi idik. Daha fazlasını da zaten istemiyordum. Bu yüzden herkesle önceden bir anlaşma yapmıştım. Yanımda panik olacak, beni de bu yüzden tedirgin edecek kimse olmayacaktı. Aslında her ikisi de fazlaca pimpirikli olan eşim ve ablamın da sanırım gayet sakin durmalarının sebebi buydu. “Yoksa tek başıma bile doğurabilirim” diye tehdit etmiştim herkesi. Bu konuda hiç şakam yoktu . 2. kontrolde açıklığım 8cm di ve artık yola çıkma vaktiydi. Evet, 8cm açıklıkla düştük yollara. Hastanemiz pek yakın da sayılmazdı. Dalga esnasında trans halinde, aralarında ise güle oynaya gidiyorduk. Hastaneye varır varmaz kapıda doktorumuz karşıladı bizi, odama çıkmak isteyip istemediğimi sordu. Doğuma çok az kalmıştı nasıl olsa, direkt doğum odasına gitmek istedim o yüzden. Nasıl bir yer olduğunu daha önceden gördüğüm için de içim rahattı. Tek kişilik bir doğum odası. Hastane ekipmanları da olmasa gayet sıcak bir ortam bile sayılabilirdi. Girer girmez ilk iş ışıkları kıstırmak oldu. Loş bir ortamda daha huzurlu olacağımı biliyordum. Eş zamanlı olarak fonda rahatlatıcı bir müzik çalmaya başladı. Sanırım bu da Katie’nin sürpriziydi. Son ayımda hem doktorum hem ebem hem de hastane ile doğum tercihlerimle alakalı yazılı bir doküman paylaşmıştım. 3.5 sayfacık uzunluğunda Hayalimdeki doğumu anlatan. İşte bunlar da o dökümanda yazanlardan sadece ikisi. Ama itiraf etmeliyim ki o anki heyecanla açıkçası kimsenin hatırına geleceğini tahmin etmiyordum. Hatta ben bile unutmuştum bazılarını. Bu yüzden mutlu olmuştum. Herşey istediğim gibi ilerliyordu. Ben gayet rahat, yanımda sevdiklerim, hastane ortamı demeye dilimin varmayacağı bir doğum odası…

                       

Dalgalar geldikçe bir eşimin, bir ablamın, bir Katie’nin, bir de hastanenin ebesi Nimet Ebe’nin kollarında buluyordum kendimi. Tek istediğim belime basınç uygulamaları oluyordu. O anda en yakınımda kim var ise. Doğum koltuğuna oturmadığım için ve aktif bir doğum deneyimi yaşadığım için de sanırım herşey daha kolaydı. Bazen tuvalette oturmak rahatlatıcı geliyordu, uzun dakikalar orada kalıyordum bazense yürümek istiyor çift odalı doğum odasında volta atıyordum. Bir bakıyordum Nimet Ebe yere bir örtü sermiş 4 ayak pozisyonunda devam etmek isteyip istemediğimi soruyordu. Aslında en çok rahat edebileceğimi düşündüğüm bu pozisyonda pek de rahat ettiğim söylenemezdi. İlk denemeden sonra ayakta devam etmeye karar vermiştim bu yüzden. Arada sadece 1 kez açıklık kontrolü için doğum koltuğuna oturdum. Sonra kaldığım yerden devam. Hastaneye geleli sanırım 1.5 saat olmuştu. Bu zaman zarfında hep ayakta karşılamıştım dalgaları. Doktorumun “İsterseniz dinlenmek için doğum koltuğuna oturabilirsiniz” teklifini geri çevirmeyip doğum koltuğuna yerleştim sonrasında.

O andan itibaren ise artık kendimi bir orkestranın şefi gibi hissetmeye başladım. Perdenin sahne tarafında ben muhteşem bir eser ortaya koymaya çalışıyor, diğer tarafında ise bu eserin tanığı olmaktan büyük mutluluk duyduğu yaptıkları tezahüratlardan belli olan eşim, ablam, doktorum, doulam, ebem. Gözlerim sürekli kapalı olduğundan görmüyorum ama sesleri kulaklarımda çınlıyor ve beni daha da yüreklendiriyor. “Harikasın”, “Çok iyi”, “Aynen devam et”, “Çok az kaldı”. Perdenin diğer tarafından gelen tezahüratlar ne kadar da iyi geliyor. “Saçı göründü artık çok az kaldı” dediklerinde şaşkınlıkla birlikte büyük bir mutluluk yaşıyorum. Tahminimden çok daha kolay ilerlemişti herşey çünkü. Yakında hayatımın gerçek anlamına, özümden bir parçaya kavuşacaktım. Doğumun son dakikalarını yaşıyordum madem, o çok sevdiğim ve çok rahat ettiğim elbisemi de çıkarma vakti gelmişti. Doğar doğmaz annesinin çıplak vücudu üzerine bırakılacaktı çünkü miniğim. İlk onun sıcaklığını duyacak ve hemen emmeye başlayabilecekti. “Ten tene temas” o kadar önemli birşeydi ki, onu atlamak olmazdı. Elbisemi çıkardıktan sonra tekrar gözlerimi kapayıp nefesime odaklanmıştım. Baştan beri yaptığım gibi. Gözlerimin önünde ise bir nilüfer çiçeği (lotus) imgesi var şimdi. Minik bir tomurcuk iken yavaş yavaş açılan, açıldıkça büyüyen ve yeni bir hayata yol verecek olan. Herbir yaprak açıldıkça ben de açılıyor ve bebeğime daha da yaklaşıyordum. Böyle hayal ediyordum yani. Mutluluk, heyecan, sabırsızlık, huzur, dinginlik benimleydi. Korku, endişe, ağrı ise yanıma bile yaklaşmamışlardı. Sanırım diğerleri olunca onlara yer de kalmamıştı.

Ve, artık ıkınma hissi de eşlik ediyordu dalgalara. İstemsiz bir ıkınma hissi. Doktorum aralıksız birkaç nefesle, bebeğime kavuşacağımı söylediğinde sahip olduğum tüm enerjimi de bu nefeslere harcadım ve bir balık gibi kayışını hissettim özümün, Özüm’ün. Kahkahalar, mutluluk nidaları dolduruyordu şimdi de odayı. Özüm göğsümde henüz göbek bağı kesilmeden memeyi bulmuştu bile. Dünyanın en güzel duygusu sanırım buydu. Nabız atımı bitmeden göbek bağının kesilmemesini rica etmiştim doktorumdan, Özüm’ün daha ona ihtiyacı vardı. Poposuna atılan bir şaplakla ağlayarak değil, doğal akışında kendi kendine nefes alarak merhaba diyecekti dünyaya. Öyle de oldu. Artık kesebiliriz dendiğinde ise o işi babası üstlendi. Böyle bir doğumu belki de hiç aklından geçirmeyen eşimin o an gözlerinde gördüğüm ışık sanırım onun mutluluğunu ve böylesi bir mucizeye tanık olmanın verdiği keyfi anlatıyordu. O an “iyi ki yapmışım” dedim. Özüm’ün ilk kontrolleri de göğsümde yapıldı ve en huzur bulduğu yerden, annesinin göğsünden hiç ayrılmadı. Bebeğimin eşi, sevgili plasentamız da 5 dakika içerisinde hiçbir müdahale olmadan kendiliğinden doğuverdi. Onunla ilgili de planlarım vardı. Bu yüzden “Plasentamı almayı unutmayalım” diye sıkı sıkı tembihliyordum ablama. 9 ay boyunca bebeğimi besleyen büyüten bu muhteşem kaynak, bundan sonra Özüm adına evimizin bahçesine dikeceğim bir erik fidanını besleyip büyütecek ve ona arkadaş olmaya devam edecekti. Epizyotomisiz, birkaç ufak dikişle ayrılıyordum doğum koltuğundan. Ve kendimi o kadar iyi hissediyordum ki, “Hadi gidelim artık odamıza” diye ayaklandım. Tekerlekli sandalye isteyen doktoruma “Ben yürüyerek gidebilirim ki” dediğimde ise gözleri faltaşı gibi açılmış, “O kadar da değil Özlem Hanım! Hadi bu sefer de bizim dediğimiz olsun” diyerek tekerlekli sandalyeye binmeye ikna etti beni. Kabul edişim de bir nevi teşekkür oldu benim için. O yüzden de üstelemedim. Doğduktan sonra yıkanmasını istememiştim bebeğimin. Kurulanarak ve üzeri giydirilerek babasına verilmişti ben doğum koltuğundan kalkarken. Sonrasında odamıza çıkarken ise yine benim kollarımdaydı. Bir an olsun yanımdan ayrılmadı. Hastane rutinlerinden hiçbiri de o an minik kızıma yapılmadı. O henüz dünyaya gelmişti ve ihtiyacı olan şey sadece ana sıcağıydı.

İşte böyle... Toplamda 7.5 saat süren, 5.5 saatini evde, son 2 saatini de hastanede geçirdiğim serüvenin sonuna gelmiştik nihayet. Sanırım evde geçirilen uzun saatler böylesi bir doğum yaşayabilmemin en büyük sebeplerinden biriydi. Hastaneye vardığımızda artık herşey rayına girmiş, 8cmden fazla açıklıkla gayet sakin ve huzurlu bir anne adayı olarak önerilebilecek hiçbir müdahaleye de mahal vermemiştim. Öyle ki, damar yolu bile açılmamış, NST denen aletle de tanışmadan bu doğum deneyimini yaşamıştım.

Sanırım hayatımda yaşadığım en özel, en spiritüel, en dönüştürücü saatlerdi. Ve herşey o kadar güzeldi ki varlıkları ile bu muhteşem ana çok büyük katkılar sağlayan eşim, ablam, doktorum, doulam ve ebem iyi ki hep yanımdaydılar. Onlar olmadan bu doğum olmazdı. Sonsuz teşekkürler benden hepsine. Teşekkürün en büyüğü ise, annesini bu zorlu yolda yalnız bırakmayan, onu hayallerine kavuşturabilmek için üstüne düşen herşeyi harika bir şekilde yerine getiren ve bu işi (doğumu) gerçekten çok iyi bilen minik kızıma: ÖZÜM’e !

              

Merak edilen birkaç başlıkla alakalı bir güncelleme yapmak istedim.

-Doğum yaptığım hastane: Antalya Memorial Hastanesi

-Doktorum: Prof.Dr. Münire Erman Akar

-Doulam/Ebem: Katherine Brinley

-Ebem: Nimet Ebe (Memorial Hastanesi)

Yukarıda da yazdığım gibi herbirinin sürece katkısı, süreçle alakalı pozititif etkisi inkar edilemez bir gerçek ama söylemeden geçemeyeceğim birşey daha var. Gebelik süreci de dahil olmak üzere bu hikayenin en büyük itici gücü: Gerçekten ne istediğini bilen ve buna yürekten inanan, bunun için çabalayan annedir! O olmadan diğerleri maalesef yetersiz kalır, anlamını yitirir! Çünkü en kısa şekliyle: Doğum esasen annenin ve bebeğinin işidir!