Kalbimde bir ağrı. Gerçek anlamda. Hissedilebilir. Bir ağırlık hissi. Yüklendiğim tüm sorumlulukların, verdiğim tüm sözlerin, akıştaki tüm çabamın ağırlığı. Kendimi yok sayışımın, 'karşımdaki iyi olsun yeter'ciliğimin, her şeyi olabileceği en iyi şekliyle yapabilme azmimin, bu arada kendimi ihmallerimin ağırlığı.
.
Farkındayım.
.
Sakinleyince anlıyor insan bu koşturmacanın ne kadar anlamsız ve yorucu olduğunu. En ihmal etmemesi gereken şeyin bir vakit sonra peşinden koşmak zorunda kalacağını. Kendinin.
.
Şefkat! Ne sihirli bir kelime. Dokunduğu her şeyi güzelleştiriyor. Uzun zamandır bana dokunmuyor ama. Kendime hiç şefkat göstermiyorum. Bana yakıştırılan sıfatlardan 'naif' olanı kendim için hiç kullanmıyorum. Yaptığım zorlamak, zorlamak, zorlamak. Sınırlarımı. Ne büyük hata!
.
Artık bunun farkındayım. Önceleri suçu başkasında arardım, şimdi en büyük öfkem kendime. Kendi kendimi ihmalime.
.
Gel gelelim farkındalık güzel şey. Dönüşümlere vesile olabilme potansiyeli çok güzel.
.
Dönüşüp özüme ulaşabilmek için çıktığımı düşündüğüm bu yolculukta, yaşadığım her deneyim de buna vesile diye bakıyorum artık. Dersimi alıp yoluma devam ediyorum.
.
Hayat okulunun dersleri hiç bitmiyor şükür. Bir sınavdan diğerine koşturup duruyor bizi. Yoruyor, terletiyor, bazen hocaya öfkelendiriyor hatta. Sonra geçip gidiyor. Aldığın not yanına kar kalıyor. Not derken rakamlardan oluşanı değil ama. Hayat defterine karaladığın.
.
Yine bir not düştüm kendime yakın zamanda:
.
'Uzatmayı çok sevdiğin o el var ya Özlem, onu tutabilmek için sabırsızlıkla ve özlemle bekliyorum. Gör beni!'
.
#icsesimdennameler #ozsefkat#gorbeni
.
İlüstrasyon: Agathe Sorlet
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder